(Ματθ. κε΄, 31 - 46)
ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗ ΔΙΚΑΙΟΚΡΙΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.
«τότε καθίσει επί θρόνου δόξη αυτού...» (Ματθ. κε΄, 31).
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Μία συγκλονιστική αλήθεια αποκαλύπτει σήμερα το Άγιο Ευαγγέλιο. Μία αλήθεια πραγματική, θεμελιώδη για την χριστιανική πίστη που αφορά παράλληλα και την παγκόσμια, γενική κρίση του Θεού σχετικά με το γένος των ανθρώπων. Είναι δε τόσο σημαντική καθώς την ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως: «και πάλιν ερχόμενον, κρίναι ζώντας και νεκρούς, ου της Βασιλείας ουκ έσται τέλος». Γεγονός αναπόδραστο, όσο και αν θέλουν οι άνθρωποι πεισματικά να το αφαιρέσουν από την σκέψη τους. Σαν τον αδιάφορο μαθητή που «επιμένει» να θεωρεί ανύπαρκτη τη διαδικασία των εξετάσεων…
ΚΥΡΙΩΣ ΘΕΜΑ
Α) ΩΡΑ ΝΑ ΔΙΚΑΙΩΘΟΥΝ ΟΙ ΑΔΙΚΗΜΕΝΟΙ
* Πόσες φορές η ανθρώπινη ψυχή δεν πονά μπροστά στην κοινωνική και προσωπική αδικία. Πόσο διψά και λαχταρά την δικαιοσύνη που αποκαθιστά τον μόχθο, την τιμιότητα, την εμμονή στο καλό και ηθικό του ατόμου που ζεί με αξίες σε ένα κόσμο καταρακωμένο από ιδανικά και ηθικούς φραγμούς... Όταν κατοικεί σ’ένα κόσμο που η πονηρία και η κακία θριαμβεύουν, οι «έξυπνοι» και δικτυωμένοι καλοπερνούν εις βάρος παραγκωνισμένων πως να μην διψά για δικαιοσύνη και ισότητα.
* Έτσι το γεγονός της Κρίσεως γίνεται συγκλονιστικό, αφού ενώπιον του Κριτού θα στηθούν όλες οι γενεές των ανθρώπων. «και αφοριεί αυτούς απ’ αλλήλων ώσπερ ο ποιμήν αφορίζει τα πρόβατα από των ερίφων» (Ματθ. κε΄, 32). Και το αποτέλεσμα θα είναι δικαιότατον∙ «δίκαιος Κύριος και δικαιοσύνας ηγάπησεν, ευθύτητας είδε το πρόσωπον Αυτού» (ψαλμ. 10, 7). Και αν στα επίγεια δικαστήρια είναι εφικτό το τέχνασμα και η ικανότητα ενός «εκλεκτού» δικηγόρου να μας απαλλάξει από μία καταδίκη που αξίζουμε, στην περίπτωση του θεϊκού δικαστηρίου τα πάντα θα είναι «γυμνά και τετραχειλισμένα» (Παρ 19, 5).
* Ας ακούσουμε πως ένα κατάλληλο για την περίσταση τροπάριο φανερώνει την κρίση του Θεού: «άνευ κατηγόρων ελέγχομαι, άνευ μαρτύρων κατακρίνομαι». Γνωρίζει ο Θεός τα πεπραγμένα μου γιατί «αι γαρ βίβλοι του συνειδότος αναπτύσσονται» και αμέσως «τα έργα μου τα κεκρυμμένα ανακαλύπτονται». Σε παρακαλώ λοιπόν Κύριε δικαιοκρίτα με έλεος «πριν με καταδικάσεις Κύριε, φείσαι μου. Ελέησέ με και συγχώρησέ με». Και πράγματι αν σκεφτούμε με επιμέλεια και σε βάθος μπορούμε να κατανοήσουμε λίγα σχετικά με την δικαιοσύνη του Θεού. Διαβάζουμε κατά το ωραιότατο μυστήριο του Ευχελαίου∙ «ως η μεγαλοσύνη Σου, ούτω και το έλεός Σου». Δηλαδή όπως όλος ο κόσμος δεν σε χωράει και είσαι παντού, τέτοιο είναι και το έλεός Σου απέραντο σε βαθμό που κανείς δεν μπορεί να το συλλάβει διανοητικά. Αυτό επικαλείται και ο χειρότερος αμαρτωλός κατά την μετάνοιά του…
Β) ΑΛΗΘΙΝΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ
* Αδιάσειστο κριτήριο θα είναι η αγάπη και ευσπλαχνία προς τον πλησίον. Γιατί όλα όσα θα προσφέρουμε προς τους αναξιοπαθούντας αδελφούς μας «εμοί εποιήσατε» (Ματθ. κε΄, 40). Σε μένα το κάνατε! Εμένα είχε αποδέκτη! Τόσο εύκολα, τόσο απλά. «Ώσπερ ο ποιμήν αφορίζει τα πρόβατα από των ερίφων» (Ματθ. κε΄, 32). Υπάρχει περίπτωση να κάνει λάθος ο τσοπάνης, να δυσκολευτεί να ξεχωρίσει το πρόβατο από το κατσίκι; Αδύνατον αδελφοί μου, έτσι θα συμβεί και με τη δικαία αλλά και απλή κρίση του Θεού.
* Και η αγάπη, όχι μόνο με την συναισθηματική και αφηρημένη έννοια αλλά αυτή που κάνει πράξεις, που «ζώνεται» το λέντιο της διακονίας προς τους αδελφούς που υποφέρουν. Καίρια το υπογραμμίζει ο Άγ. Ιάκωβος ο Αδελφόθεος∙ «εάν δε αδελφός ή αδελφή γυμνοί υπάρχωσι και λειπόμενοι ώσι της εφημέρου τροφής, είπη δε τις αυτοίς εξ υμών, υπάγετε εν ειρήνη, θερμαίνεσθε και χορτάζεσθε, μη δώτε δε αυτοίς τα επιτήδεια του σώματος, τί το όφελος;» (Αγ. Ιακ. β΄, 14-15). Έτσι αυτές οι πράξεις θα φανερώνουν το πραγματικό ενδιαφέρον για τους ελάχιστους αδελφούς του Χριστού και όχι έναν στείρο ανθρωπισμό, προϊόν μιας «πολιτισμένης» κοινωνίας που διαλέγει ποιούς να βοηθήσει και ποιούς... να βομβαρδίσει!!!
* Απλά περιστατικά λοιπόν, καθημερινά, χωρίς τυμπανοκρουσίες και δημοσιεύσεις, σε θεαματικές εκδηλώσεις που μας έχει συνηθίσει η εποχή μας, είναι αυτά που ελκύουν τον Θεό. Το μοναδικό πράγμα αδελφοί μου που μπορούμε να κρύψουμε στο σάβανο του τάφου και να πάρουμε στην άλλη ζωή μαζί μας είναι η ελεημοσύνη! «Πλούτισον μη περιουσίαν μόνον αλλά και ευσέβειαν...» (Γρηγορ. Θεολόγος).
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Τελικά εκείνο που πρέπει να φοβάται ο άνθρωπος δεν είναι η αιώνια κόλαση (στην ανθρωποπαθή έκφρασή της με τις φωτιές κτλ.), αλλά η στέρηση της κοινωνίας με τον Θεό. Δυστυχώς οι περισσότεροι άνθρωποι βρίσκονται σε αυτή την θέση από εδώ, από την γη που κατοικούμε. Ας φροντίσουμε να γίνουμε κοινωνοί της χάριτος του Θεού στην παρούσα ζωή για να μη χάσουμε αυτή και στην αιωνιότητα.
