ΠΟΣΟ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΑΥΤΟ ΣΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΣΟΥ;
«ούτος εστίν ο Υιός μου ο αγαπητός· αυτού ακούετε» (Μαρκ. η΄ 7).
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Η εορτή της Μεταμορφώσεως δεν είναι μία απλή εορτή ανάμεσα στις τόσες άλλες. Δεν γιορτάζουμε μόνο ένα θαύμα, ένα εντυπωσιακό περιστατικό από την ζωή του Κυρίου, το οποίο λόγω κάποιας ιδιαιτερότητος πρέπει να παραμείνει στην μνήμη της εκκλησίας, ως αξιομνημόνευτο. Σήμερα εορτάζουμε ένα γεγονός της ζωής του Χριστού, μείζονος σημασίας σχετικά με την σωτηρία μας, όπως αυτό της ενσαρκώσεώς Του και της αναστάσεώς Του. Αν παρατηρήσουμε καλύτερα θα δούμε ότι οι τρείς αυτές εορτές απέχουν μεταξύ τους σχεδόν το ίδιο (4 μήνες κάθε μία από την άλλη) κατά τον ενιαύσιο κύκλο τους. Για το λόγο αυτό υπήρχε ιδιαίτερη νηστεία με αφορμή την εορτή, η οποία και συνενώθηκε με αυτής της Παναγίας (νηστεία του Δεκαπενταύγουστου) στο πέρασμα των χρόνων. Θα δούμε στην λειτουργική της μορφή μεθεόρτια και προεόρτια, τα χαρακτηριστικά δηλαδή μιας μεγάλης Δεσποτικής εορτής...
ΚΥΡΙΩΣ ΘΕΜΑ
Α) Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ
* Πάνω στο όρος λοιπόν της Μεταμορφώσεως τι άλλαξε; Ο Χριστός και φάνηκε η δόξα Του, οι εκλεκτοί Του μαθητές, ώστε να συλλάβουν στην διάνοιά τους (όσο ήταν εφικτό) το πνευματικό θέαμα; Ο Άγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς θα μας πεί: «Το είδαν οι μαθητές γιατί υπέστησαν μία εναλλαγή των αισθήσεων που έγιναν πνευματικές από σαρκικές». Δεν παρουσίασε ο Χριστός κάτι που δεν είχε αλλά αποκαλύφθηκε το μυστήριο της απερινοήτου Τριαδικής Θεότητος, οι άκτιστες ενέργειες του Θεού, μπροστά στα έκπληκτα μάτια των Αποστόλων, όσο βεβαίως μπορούσαν να αντέξουν.
* Το φως λοιπόν το Θαβώρειον ήταν τίποτα λιγότερο από εκείνο που γέμισε το κενό μνημείο που φιλοξενούσε, ως προς την ταφή, το Σώμα του Ιησού. Με την Ανάσταση απλώθηκε και έκανε τις Μυροφόρες να διακρίνουν τους αγγέλους και να μπορούν να συνομιλήσουν μαζί τους. Η θέα αυτή του ακτίστου φωτός ήταν και είναι η ανώτερη «εμπειρία» Θεού που μπορούν να λάβουν οι άνθρωποι. Αυτό υπερασπίστηκε ο Άγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς στους αγώνες του απέναντι στις φιλοσοφίες του Βαρλαάμ.
* Ας σταθούμε και στο βασικό σημείο της εορτής το οποίο και συμβάλλει ώστε να κατατάσσεται μεταξύ των δύο άλλων μεγάλων εορτών. Έδειξε ο Κύριος την δόξα της ανθρωπίνης φύσεως. Ο Χριστός ενηνθρώπησε για να δοξασθεί και να λυτρωθεί η ανθρώπινη φύση. Κάθε πνευματικός αγώνας εκεί οδηγεί, στο να εισέλθει αυτό το Φως μέσα στην ζωή μας, η χάρη του Θεού, η οποία θα πρέπει να μας καθοδηγεί στην καθημερινότητα μας και φυσικά να καταυγάζει την ύπαρξή μας.
Β) ΑΚΟΥΣ ΤΗΝ ΦΩΝΗ ΤΟΥ
* Να που η σειρά του λόγου μ’ έφερε στο σημείο που διάλεξα να επικεντρωθώ σχετικά με την εορταστική μου ομιλία. Αφορά την φωνή του Πατέρα η οποία δήλωνε: «ούτος εστίν ο Υιός μου ο αγαπητός αυτού ακούετε» (Μαρκ. η΄ 7). Στο κορυφαίο σημείο θεοφανείας ακούστηκε η προτροπή Του προς τους ανθρώπους: «ΑΥΤΟΥ ΑΚΟΥΕΤΕ». Ακούει κανείς τον Χριστό; εφαρμόζει τις εντολές Του; Τηρεί ο άνθρωπος, όσα άφησε ο Χριστός δια του Ευαγγελίου, στην ζωή του καθημερινά;
* Όταν βρισκόμαστε στην εκκλησία ακούμε την Φωνή Του; Ακούμε την φωνή των Ευαγγελιστών, των Αποστόλων, των Αγίων, των Μαρτύρων, των Πατέρων, του πνευματικού μας, του Ιερέα ή ο δικός μας εγωισμός ανεβαίνει πάνω απ’ όλους, πάνω από Οικουμενικές Συνόδους, πάνω από τα δόγματα με αποτέλεσμα να σκοτίζεται η ζωή μας και να θαμπώνει το φως της υπάρξεώς μας; Έτσι χαρακτηριστικά ελέγχει ο Παύλος την στάση μας: «πως δει εν οίκω Θεού αναστρέφεσθαι;» (Α΄ Τιμ. γ΄ 15). Θα ήταν πολύ εύκολο κάθε ευρισκόμενος στην εκκλησία να ήταν και σεσωσμένος…
* Όσο λοιπόν πιο δυνατά και καθαρά ακούγεται η φωνή Του στην ύπαρξή μας, τόσο «ζωντανά» έχουμε συνδεθεί και με το Χριστό. Τόσο πολύ προχωρεί η μεταμόρφωση, η μεταποίηση της ζωής, από ζωή φθοράς και θνητότητος σε ζωή αφθαρσίας και αθανασίας. Αντιθέτως όσο η φωνή αυτή σβήνει και φθίνει σταδιακά, τόσο συντελείται μια παραμόρφωση· από παιδιά του Θεού, από βασιλόπουλα γινόμαστε δυστυχώς δούλοι της αμαρτίας και των παθών.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Ο π. Alexander Schmemann κάνει ένα πολύ όμορφο συλλογισμό που θα ήταν καλό να τον κρατήσουμε ως επίλογο της σημερινής μας ομιλίας: «Η χριστιανική ζωή αποκαλύπτεται σαν μία ανάβαση σε βουνό, ακολουθώντας το Χριστό. Μερικές φορές είναι πολύ ζέστη, μερικές φορές πολύ κρύο. Μερικές φορές κουραζόμαστε από την προσπάθεια και τα παρατούμε και φαίνεται πως τα ξεχνούμε όλα. Όμως εάν υπάρχει ένα νόημα στη χριστιανική ζωή αυτό είναι να ακολουθείς πάντοτε το Χριστό στο Όρος Θαβώρ, ώστε στο τέλος να πείς μαζί με τους Αποστόλους: Κύριε καλόν εστί ημάς ώδε είναι»!
