Υπο του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Πέτρας κ. Δαβίδ
Δεν πέρασαν παρά δύο μήνες από την πολύκροτον Σύνοδο που έλαβε χώρα στο Κολυμπάρι της Κρήτης. Πολύς θόρυβος έχει προηγηθεί γύρω από αυτήν τη Σύνοδο. Πολλά ακούστηκαν στα κανάλια και άλλα περισσότερα γράφτηκαν στα μέσα ηλεκτρονικής δικτύωσης. Εμείς θα αρκεσθούμε να πούμε ολίγα τινά για όσα την αφορούν.
Πριν ξεκινήσουμε θεωρούμε απαραίτητη την επισήμανση ότι ως εκπρόσωποι της Εκκλησίας του Πατρίου εορτολογίου δεν ασχολούμαστε με την εν λόγω Σύνοδο ως να πρόκειται για ενδοεκκλησιαστικό ζήτημα, για κάτι δηλαδή που να έχει σχέση με τη δική μας Εκκλησία και να εκτυλίσσεται στους κόλπους της. Το θέμα δεν αφορά τον δικό μας εκκλησιαστικό χώρο, διότι τόσο οι συγκαλούντες αυτήν Ιεράρχες όσο και η ίδια η σύνοδος ευρίσκονται εκτός Εκκλησίας. Μας απασχολεί η Σύνοδός τους στο βαθμό που θα μπορούσε να έχει επιβλαβή αντίκτυπο σ’ αυτούς που είναι ή θα μπορούσαν να γίνουν ορθόδοξοι.
Αντίκτυπο στο δικό μας λαό ή και σ’ αυτόν του νέου ημερολογίου που θα μπορούσε υπό άλλες συνθήκες να δει την αλήθεια, την οποία συσκοτίζουν εντέχνως οι ταγοί του, αφήνοντάς τον ακατήχητο ή μάλλον κατηχώντας τον στο ψεύδος και την πλάνη, με τη σύγχυση και την ιδεολογική διαστροφή που επιφέρουν συγκαλώντας συνόδους όπως αυτήν. Μας ενδιαφέρει λοιπόν για λόγους προληπτικούς, αλλά και κατασταλτικούς, για την ανάδειξη της αλήθειας και την στηλίτευση και καταστολή του πνεύματος της πλάνης.
Έχουμε για το πλήρωμα της κρατούσης Εκκλησίας το ίδιο ενδιαφέρον και την ίδια αγωνία που μας διακατέχει επί παραδείγματι για τους Ορθοδόξους Ιταλούς ελληνικής καταγωγής της κάτω Ιταλίας, τους οποίους λυμαίνεται ο Παπισμός που είναι εκτός Εκκλησίας – όπως και η νεοημερολογιτική παρασυναγωγή – με την επάρατη και ύπουλή μέθοδο της Ουνίας. Εν ενί λόγω ασχολούμαστε με αυτή τη Σύνοδο γιατί έχουμε ή οφείλουμε να έχουμε την αγωνία των αγίων για τη σωτηρία κάθε ψυχής επί της γης.
Ξεκινώντας την αναφορά μας στη Σύνοδο, το πρώτο που πρέπει να ερευνήσουμε είναι το γιατί συνεκλήθη αυτή, τι επιδιώχθη με τη σύγκλησή της. Δε θα κουραστούμε πολύ ψάχνοντας, καθώς θα ακούσουμε από το στόμα του ίδιου του Οικ. Πατριάρχου, ο οποίος σε δημοσίευμά του στο Ρωμαιοκαθολικό περιοδικό “TheNationalCatholicReporter”, έγραψε τα εξής αποκαλυπτικά των προθέσεών του για τη Σύνοδο: «οι δικοί μας στόχοι είναι ίδιοι με αυτούς του Πάπα Ιωάννου 23ου. Να εκσυγχρονίσουμε την Εκκλησία και να προωθήσουμε την ενότητα των χριστιανών. Επίσης η Σύνοδος θα σημάνει το άνοιγμα της Ορθόδοξης Εκκλησίας στις μη χριστιανικές θρησκείες και σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Αυτό σημαίνει μία νέα στάση έναντι του Ισλάμ, του Βουδισμού, του σύγχρονου πολιτισμού και όσον αφορά τις επιδιώξεις για αδελφότητα χωρίς ρατσιστικές διακρίσεις… με άλλα λόγια θα σημάνει το τέλος δώδεκα αιώνων απομόνωσης της Ορθόδοξης Εκκλησίας».
Αν και δε νομίζω ότι χρειάζονται σχόλια μετά από μία τόσο καθαρή ομολογία των προθέσεων της Συνόδου, ας κάνουμε ένα σύντομο σχολιασμό των επιμέρους σημείων της, με την επιπρόσθετη επισήμανση ότι οι πάντες γνωρίζουν το πνεύμα με το οποίο ομιλεί ο Βαρθολομαίος, ο οποίος όλα αυτά τα χρόνια έχει δώσει τα διαπιστευτήριά του. Προηγούνται τα λόγια του Πατριάρχου και ακολουθούν τα δικά μας σχόλια.
«..να εκσυγχρονίσουμε την εκκλησία»: Η εκκλησία κατά τον Βαρθολομαίο έχει παλιώσει, είναι αναχρονιστική, οπισθοδρομική, στάσιμη και πρέπει να γίνει καινούργια, να προοδεύσει, να εκσυγχρονιστεί. «Το άνοιγμα της Ορθ. Εκκλησίας στις μη χριστιανικές θρησκείες και μία νέα στάση έναντι του Ισλάμ, του Βουδισμού, του σύγχρονου πολιτισμού». Εμείς γνωρίζουμε ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι ανοικτή στους ανθρώπους και όχι στις θρησκείες.
Οι πάντες αντιλαμβάνονται ότι με το νέα στάσηυπονοεί να αναθεωρήσουμε τις απόψεις μας για τις θρησκείες και να πάψουμε να τις θεωρούμε ως δαιμονικά κατασκευάσματα και ανθρώπινες επινοήσεις. Ο αθεόφοβος επιδιώκει να έχουμε θετική στάση ακόμη και απέναντι στο σύγχρονο υλιστικό και ευδαιμονιστικό πολιτισμό, που με την προσκόλληση στη σαρκολατρία και στον υλισμό έχει ισοπεδώσει όλες τις ανθρώπινες και θεανθρώπινες αξίες και έχει οδηγήσει τον άνθρωπο σε καταστροφικά αδιέξοδα, ισοπεδώνοντας την προσωπικότητά του και την ανθρωπιά του.
Παρακάμπτω αυτό που λέει για τις ρατσιστικές διακρίσεις, διότι στην Ορθοδοξία που ευαγγελίζεται και μαθητεύει πάντα τα έθνη, δεν υπάρχουν αυτές. Αυτές ας ψάξει να τις βρει στους «φίλους» του Ισλαμιστές για τις ακρότητες των οποίων δεν τον άκουσα ποτέ να δηλώσει κάτι. Και έρχομαι στο τελευταίο που λέει ότι η Σύνοδος «θα σημάνει το τέλος δώδεκα αιώνων απομόνωσης της Ορθ. Εκκλησίας». Την αυτοπροστασία της Ορθοδοξίας απέναντι στις αιρέσεις και την τακτική των Πατέρων απέναντι στην πλάνη την αποκαλεί απομόνωση. Και έρχεται η Σύνοδος αυτή για να βγάλει την Ορθοδοξία από την απομόνωσή της. Ουαί και αλίμονό μας!
Όσον αφορά τα κείμενα της Συνόδου, όπως έχει επισημανθεί από στόματα δικών τους θεολόγων, πουθενά δεν αναφέροντο σε αιρέσεις, κακοδοξίες ή πλάνες, τις οποίες να προσδιορίζουν συγκεκριμένα, ωσάν το πνεύμα της πλάνης να μην δραστηριοποιείται πλέον σήμερα. Οι αιρετικές παρεκκλίσεις στα ως άνω κείμενα χαρακτηρίζονται απλώς «παραδεδομένες θεολογικές διαφορές ή τυχόν νέες διαφοροποιήσεις, τις οποίες καλούνται η Ορθόδοξη Εκκλησία και η ετεροδοξία να υπερβούν» (§11).
Ας ακούσουμε επ’ αυτού αυτούσιο τον σχολιασμό του Ιεροθέου Βλάχου από το κείμενό του που φέρει τον τίτλο “Λίγο πριν την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο”: «Η παραθεώρηση της θεολογίας της Εκκλησίας που εκφράζεται μέσα από τους αγίους, προκειμένου να βρεθούν μερικά κοινά σημεία με τον δυτικό χριστιανισμό, είναι προδοσία της πίστεως. Δεν μπορώ να βρω άλλον ευγενέστερο χαρακτηρισμό». Σε άλλο σημείο ο Ναυπάκτου Ιερόθεος προσθέτει ότι η Σύνοδος αυτή δημιουργεί νέα εκκλησιολογία. Βεβαίως δε μας λέει τι δουλειά έχει αυτός με τους προδότες της πίστεως και τι είδους εκκλησιολογία δημιουργούν ο ίδιος και οι λεγόμενοι «παραδοσιακοί» θεολόγοι και κληρικοί του νέου ημερολογίου, όταν χαρακτηρίζουν από τη μια αιρετικό τον Βαρθολομαίο και θεωρούν από την άλλη κανονική Εκκλησία αυτήν του νέου ημερολογίου.
«Δε θα φύγουμε – λένε – και από την Εκκλησία για να κάνουμε σχίσματα όπως οι παλαιοημερολογίτες». Μάλιστα! Σχισματικοί οι παλαιοημερολογίτες και μέλη της Εκκλησίας αυτοί. Εμείς πάντως, πρώτη φορά βλέπουμε Εκκλησία του Χριστού σε κοινωνία με αιρετικούς. Δικές τους οι εκτιμήσεις! Μήπως αυτό δε συνιστά κ. Ιερόθεε τη δημιουργία νέας εκκλησιολογίας; Ας αναρωτηθεί λοιπόν ο αναγνώστης πόσο παραδοσιακός μπορεί να θεωρείται ένας θεολόγος επίσκοπος ή κληρικός που έχει τέτοιες αντιλήψεις!
Μένοντας στα προσυνοδικά κείμενα και συγκεκριμένα αυτό που φέρει τον τίτλο: «σχέσεις της Ορθ. Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον», στο άρθρο 6 λέγονται τα εξής αντιφατικά: «κατὰ τὴν ὀντολογικὴν φύσιν τῆς Ἐκκλησίας ἡ ἐνότης αὐτῆς εἶναι ἀδύνατον να διαταραχθεῖ». Πιο κάτω όμως λέει: «Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μὲ τὴ συμμετοχή της στὴν Οἰκουμενικὴ κίνηση ἔχει ὥς ἀντικειμενικὸν σκοπὸν τὴν προλείανσιν τῆς ὁδοὺ τῆς ὀδηγοῦσης πρὸς τὴν ἐνότητα». Δηλαδή η ενότητα της Εκκλησίας αρχικά αναγνωρίζεται ως δεδομένη και στη συνέχεια ακολουθεί η ιδέα ότι η ενότητα εξακολουθεί να αναζητείται, ωσάν να ισχύει η θεωρία των κλάδων.
Περεταίρω για τη Σύνοδο της Κρήτης, έχει λεχθεί ότι είναι η πρώτη «Πανορθόδοξος» Σύνοδος που συγκαλείται όχι για να επιλύσει θέματα, προβλήματα δογματικής ή κανονικής φύσεως, αλλά για να δημιουργήσει νέα. Όχι για να θεραπεύσει το κακό, όπως γινόταν πάντοτε στη συνοδική παράδοση της Εκκλησίας, αλλά για να το προξενήσει.
Ήταν μάλιστα η πρώτη στα χρονικά των ορθοδόξων συνόδων στην οποία αιρετικοί παρευρίσκοντο ως παρατηρητές. Ήταν δηλαδή παρόντες ως τιμώμενοι και όχι ως μετανοούντες και αποδίδοντες λόγο για τις κακοδοξίες τους, όπως συνέβαινε επί τόσους αιώνες. Ο Βαρθολομαίος φαίνεται να πετυχαίνει αυτό που πάντοτε επιδίωκε και όπως ειπώθηκε: «Ακόμα κι αν δεν αμνηστεύσουν – λόγω των πιέσεων – (που κι αυτό το κάνουν) επίσημα και ρητά τους αιρετικούς, θα έχει γίνει πλέον το πρώτο βήμα προς αυτόν τον σκοπό».
Αξιοσημείωτο είναι σύμφωνα με τον π. Θεόδωρο Ζήση ότι πρώτο θέμα της Συνόδου θα ήταν το ημερολογιακό και το πασχάλιο, το οποίο όμως εν τέλει εξέπεσε από την ημερήσια διάταξή της. Θέλουν προφανώς να μας πείσουν ότι θα συζητήσουν κάποια στιγμή το θέμα του εορτολογίου. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι θα το κάνουν ποτέ, γιατί δεν τους συμφέρει.
Αυτό που είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα πράξουν σε μια επόμενη σύνοδο – δε το κάνανε τώρα, διότι δεν θεωρούν ακόμη ότι έχει ωριμάσει το πράγμα και περιμένουν μια πιο κατάλληλη στιγμή – είναι να καθορίσουν από κοινού με τους Παπικούς μια ημέρα κοινού εορτασμού του Πάσχα. Ένα άλλο θέμα της συνόδου ήταν, σύμφωνα με την ημερήσια διάταξή της, οι μεικτοί γάμοι ανάμεσα σε ορθοδόξους και αιρετικούς, ίσως δε και ανάμεσα σε ορθοδόξους και αλλοθρήσκους, μέσω των οποίων καλλιεργείται ο λαϊκός συγκρητισμός οικουμενισμός.
Μπορεί να μην έλαβαν τις μεγάλες αποφάσεις και ούτε να «επίλυσαν» μονομιάς όλα τα μεγάλα ζητήματα, όπως αυτό της νηστείας επί παραδείγματι – την οποίαν προφανώς σκέπτονται κάποια στιγμή να καταργήσουν ή έστω να την περιορίσουν κατά πολύ – αλλά με τη Σύνοδο της Κρήτης άνοιξαν το δρόμο για να «εξελίξουν» την Ορθοδοξία και να διευθετήσουν τα ακανθώδη γι’ αυτούς ζητήματα, προς ζημίαν της Ορθοδόξου πίστεως και ψυχικής βλάβης όσων τους ακολουθήσουν.
Κατόπιν των ανωτέρω δεν μας προξενεί εντύπωση το γεγονός πως οι υπέρμαχοι της συνόδου ισχυρίζονται ότι είναι η πρώτη Σύνοδος μετά το Σχίσμα του 1009 και ότι είναι η μοναδική σύνοδος της δεύτερης χιλιετίας. Επιστρατεύθηκαν μάλιστα όλα τα Μ.Μ.Ε., που κατευθύνονται από γνωστά όσο και σκοτεινά κέντρα για να προπαγανδίζουν υπέρ της συνόδου.
Οι δημοσιογράφοι έκαναν λόγω για τη σύνοδο της χιλιετίας. Θέλουν προφανώς να περάσουν ως μήνυμα στον κόσμο που δε γνωρίζει και πολλά, ότι κάτι «μεγάλο» γίνεται με τη σύνοδο αυτή και ότι μέχρι τώρα η Ορθοδοξία ήταν στάσιμη, υπνώτουσα, σε χειμερία νάρκη. Ξαφνικά ξύπνησε, γιατί έχει πλέον άξιους ηγέτες (αλλοίμονό μας) ικανούς να νιώσουν τον σφυγμό της εποχής και να τη λυτρώσουν από τα βαλτόνερα της στασιμότητας και οπισθοδρόμησης.
Βεβαίως ο λόγος για τον οποίον παραγνωρίζεται και ποδοπατείται η ορθόδοξη παράδοση 1200 ετών και πλέον είναι προφανής. Παραβλέπουν τη συνοδική δραστηριότητα της Εκκλησίας όλων αυτών των ετών, διότι δεν τους συμφέρουν οι αποφάσεις της – είναι σε όλες παραβάτες – καθώς αυτές στιγματίζουν και καταδικάζουν τις πλάνες της Δύσεως (παπικές, προτεσταντικές) με την οποίαν συναγελάζονται και συγχρωτίζονται και επίσης οι ίδιες συνοδικές αποφάσεις αποκηρύσσουν την καινοτομία επί του πασχαλίου και αναθεματίζουν το νέο ημερολόγιο ως εφεύρημα του διαβόλου.
Ας δούμε όμως από λίγο πιο κοντά ορισμένες από τις Συνόδους που οι Οικουμενιστές παραθεωρούν για να φανεί εναργέστερα γιατί θέλουν να τις παραδώσουν στη λήθη:
- Η Σύνοδος του 879-80 επί Μ. Φωτίου η οποία αποφάνθηκε για το πρωτείο του Πάπα και στηλίτευσε την αίρεση του Filioque.
- Η εν Κων/πόλει Ενδημούσα Σύνοδος του 1054 επί Μιχαήλ Κηρουλαρίου που όρισε τη στάση της Εκκλησίας απέναντι στο σχίσμα που έκαναν οι Φράγκοι.
- Η Σύνοδος του 1282-84 που ακύρωσε την ψευδοένωση της Λυώνος.
- Οι εν Κων/πόλει Σύνοδοι του 1341, 1347 και 1351 επί Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά που και αυτές εστρέφοντο κατά παπικών κακοδοξιών. Δικαίωσαν τη διδασκαλία του αγίου για το άκτιστο φως στο Θαβώρ και την άκτιστη ενέργεια και χάρη του Χριστού, ενώ ταυτόχρονα καταδίκασαν το δυτικόφρονα Βαρλαάμ, ο οποίος μιλούσε για ταύτιση της άκτιστης ουσίας και της άκτιστης ενέργειας στον Θεό και για κτιστές ενέργειες μέσω των οποίων δήθεν ο Θεός επικοινωνεί με τον κόσμο.
- Η Σύνοδος του 1484, η οποία κατεδίκασε και ακύρωσε την ψευδοσύνοδο της Φεράρας – Φλωρεντίας και δικαίωσε έτσι το έργο και τη στάση του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού στην ως άνω σύνοδο. Επίσης κάνει λόγο για αλλότρια δόγματα των Λατίνων.
- Έχουμε επίσης τις απαντήσεις του Πατριάρχου Ιερεμίου του Β΄ (1576, 1578, 1581) προς τους Λουθηρανούς θεολόγους του Πανεπιστημίου της Τυβίγγης, όπου αναιρούνται οι κακοδοξίες των Προτεσταντών. Λίγο αργότερα ο ίδιος Πατριάρχης συνεκάλεσε τις Πανορθόδοξες Συνόδους του 1583,1587,1593, οι οποίες όχι μία, όχι δύο, αλλά τρεις φορές αναθεμάτισαν το νέο ημερολόγιο και διεκήρυξαν την εμμονή τους εις το Ορθόδοξον Πασχάλιον και εορτολόγιον που η Α΄ Οικ. Σύνοδος είχε θεσπίσει.
Όπως αναφέρουν οι ιστορικοί για τις Συνόδους αυτές: «… ἀπεβάλλοντο ταύτην τὴν παράβασιν μᾶλλον ἤ διόρθωσιν τοῦ Ἁγίου Πάσχα ὡς ἐπισφαλῆ, ὡς μὴ ἀναγκαίαν, ὡς ἀντικειμένην τοῖς Ἱεροῖς κανόσι, καὶ ὡς πρόξενον πολλῶν σκανδάλων εἰς πάντα τὰ χριστιανικὰ ἔθνη». Επίσης απεφάσισαν: «… ἵνα τὸ Πάσχα γίνηται καθώς τὸ ἐδιώρισεν ἡ πρώτη σύνοδος καὶ τὸ νέον καλεντάριον τὸ ἐπινοηθὲν παρὰ τῶν Λατίνων ν’ ἀναθεματἰζεται». Και αυτό γιατί το πασχάλιον και το εορτολόγιον είναι αρρήκτως ενωμένα. Επομένως η μετατροπή του ενός, επιφέρει και την μετατροπήν του ετέρου.
Ο ίδιος Πατριάρχης Ιερεμίας ο Τρανός χαρακτήρισε το νέον ημερολόγιον «παγκόσμιον σκάνδαλον και παίγνιον των ωρολογίων». Για τη στάση του μάλιστα αυτή απέναντι στην παπική καινοτομία του νέου ημερολογίου συκοφαντήθηκε από τον ίδιο τον Πάπα Γρηγόριο ΙΓ΄, ο οποίος κατήρτισε πλαστή επιστολή και διέβαλλε τον Ιερεμία ότι δήθεν του την έστειλε αυτός και ότι με αυτήν αποδεχόταν την ημερολογιακή μεταρρύθμιση, αλλά απλώς ζητούσε διετή προθεσμίαν για να την εφαρμόσει.
Και δεν έφτανε μόνον αυτό, αλλά η παπική προπαγάνδα των Ιησουϊτών κατόρθωσε ώστε να κατηγορηθεί ο Πατριάρχης Ιερεμίας ως επίβουλος του Τουρκικού κράτους και να εξορισθεί στη Ρόδο. Εν συνεχεία ανενόχλητοι οι Λατινοφράγκοι περιέφεραν την πλαστή επιστολή του Πατριάρχου (κυρίως στις Ενετοκρατούμενες περιοχές) προς παραπλάνηση των Ορθοδόξων και κατάφεραν να κάνουν πολλούς να αποδεχθούν την ημερολογιακήν μεταρρύθμιση. Μέχρι που επέστρεψε ο Πατριάρχης στο θρόνο του και έβαλε τα πράγματα στη θέση τους.
Έτσι αγωνίζονται – σθεναρώς – αλλά και έτσι διώκονται – απηνώς – οι γνήσιοι αγωνιστές της αληθείας. Ο Ιερόθεος Βλάχος αναφέρει τις πανορθόδοξες Συνόδους επί Ιερεμία του Β΄, δεν μνημονεύει όμως καν το βασικό λόγο για τον οποίο αυτές συνεκλήθησαν. Την καταδίκη δηλαδή του νέου ημερολογίου. Γράφει μόνο πως οι ως άνω Σύνοδοι «αποφάσισαν να συναινέσουν στην ανακήρυξη της Εκκλησίας της Μόσχας σε Πατριαρχική αξία και τιμή που είχε δοθεί υπό του Οικουμενικού Πατριάρχου το 1589 με σχετικό Πατριαρχικό Χρυσόβουλο ή Τόμο». Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε κ. Ιερόθεε.
- Άλλες Σύνοδοι άξιες λόγου είναι του 1722 επί Ιερεμίου του Γ΄, του 1838 επί Γρηγορίου του ΣΤ΄, του 1848 επί Ανθίμου ΣΤ΄, του 1895 επί Ανθίμου του Ζ΄. Εξ’ αυτών άλλες καταδικάζουν αποκλειστικώς την παπική ημερολογιακή καινοτομία, ενώ άλλες αποκηρύττουν συλλήβδην όλες τις παπικές κακουργίες. Ένα μικρό δείγμα από την εγκύκλιο που εξέδωσε η Σύνοδος του 1838 αρκεί για να καταλάβουμε γιατί οι Οικουμενιστές τις παραθεωρούν: «Ὁμολογοῦμεν καὶ ἐνεργοῦμεν ἕν βάπτισμα, οὐχὶ ῥάντισμα, εἰς τρεῖς καταδύσεις καὶ ἀναδύσεις, ἐφ’ ἑκάστης τούτων τὴν ἐπίκλησιν τῆς μιᾶς ὑπερθέου ὑποστάσεως τῆς Ἁγίας Τριάδος ἐπιλέγοντες…».
Ας το ακούνε αυτά οι νεοημερολογίτες κληρικοί και επίσκοποι που κάνουνε ποδόλουτρο στα μωρά, ρίχνοντάς του και λίγο νερό στο κεφαλάκι και αυτό το λένε βάπτισμα. Η δε Πανορθόδοξος Σύνοδος των Πατριαρχών της Ανατολής του1848 που συνεκλήθη επί Ανθίμου του ΣΤ΄, χαρακτηρίζει τον Παπισμό αίρεση και τον παραβάλλει με τον Αρειανισμό, αναιρώντας τις βασικές ετεροδιδασκαλίες των Φράγκων. (filioque, πρωτείο, αλάθητον).
- Υπάρχει επίσης η Σύνοδος του 1872 που κατεδίκασε τον Εθνοφυλετισμό. Γιατί όμως συνεκλήθησαν όλες αυτές οι Σύνοδοι για να καταδικάσουν τις παπικές καινοτομίες και το νέο ημερολόγιο; Δεν έφτανε μία για να το κάνει; Έπρεπε να συγκληθούν τόσες πολλές; Βεβαίως αυτό έγινε όχι γιατί η μία δεν ήταν αρκετή ή γιατί έχανε την ισχύ της και έπρεπε κάθε τόσο να ανανεώνεται η καταδικαστική απόφαση, ούτε γιατί – όπως έχει ειπωθεί – αμφιταλαντεύονταν οι Ορθόδοξοι για το αν θα έπρεπε να αλλάξουν το ημερολόγιο ή όχι.
Λόγοι ποιμαντικοί επέβαλλαν τη σύγκληση περισσοτέρων Συνόδων, καθ’ ότι οι παπικοί δεν έπαυαν συνεχώς με αθέμιτα και ραδιούργα μέσα να προσπαθούν να προσηλυτίσουν και να προσεταιρισθούν τους Ορθοδόξους με τη βία και απάτη, έχοντας ως όργανά τους, υποχθόνιους μισιονάριους ή τους παπόφιλους και δυτικοτραφείς δήθεν Ορθοδόξους Επισκόπους και Πατριάρχες.
Έτσι λοιπόν προκαλούμενοι υπό των καινοτόμων, οι γνήσιοι και αληθινοί ποιμένες αντιδρούσαν καθηκόντως όπως οι παλαιοί πατέρες και δανειζόμενοι παρ’ αυτών τις απαντήσεις συγκαλούσαν τις Συνόδους και κατέρριπταν την κακοδοξία. Όσον αφορά τη Σύνοδο της Κρήτης, ας μας πούνε ποιοι ποιμαντικοί λόγοι επέβαλλαν τη σύγκλησή της. Εν προκειμένω όμως δεν πρέπει να μιλάμε για ποιμαντικούς, αλλά μάλλον για λυκο-ποιμαντικούς λόγους, καθ’ όσον δεν πρόκειται για ποιμένες, αλλά για λυκο-ποιμένες.
Ύστερα από τα όσα ειπώθηκαν για ορισμένες από τις Συνόδους της τελευταίας χιλιετίας και τις αποφάσεις τους δεν είναι απορίας άξιον γιατί οι οικουμενιστές δεν επιθυμούν ούτε να τις θυμούνται πόσο μάλλον να τις μνημονεύουν κιόλας. Το έργο αυτών των Συνόδων και ιδιαίτερα το έργο των τριών μεγάλων Ιεραρχών Μ. Φωτίου, Γρηγορίου του Παλαμά και Μάρκου του Ευγενικού έρχεται σε ευθεία αντίθεση και ολομέτωπη σύγκρουση με τη σύγκληση και τις ενέργειες της συνόδου της Κρήτης. Και αναφέρουμε τους τρεις αυτούς Αγίους, διότι προσφάτως η Ιερά ημών Σύνοδος διοργάνωσε Ιερατικό Συνέδριο προς τιμή τους, αλλά και επειδή με τη θεολογική τους προσφορά και την εν γένει παρουσία τους στήριξαν την Ορθοδοξία και διέσωσαν τον ρωμαίικο πολιτισμό και τρόπο ζωής απέναντι στο διεστραμμένο και επηρμένο πνεύμα της δύσεως.
Μάλιστα οι τρεις μεγάλοι προαναφερθέντες άγιοι θα αποτελούν οπωσδήποτε τους πιο μισητούς και άσπονδους εχθρούς του Βαρθολομαίου και των λοιπών Οικουμενιστών (αν μπορούσε η Σύνοδος της Κρήτης να καταργήσει αυτομάτως την παρουσία των τριών Ιεραρχών στο αγιολόγιο της Εκκλησίας και να τους εξοβελίσει από το Ορθόδοξο εορτολόγιο, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα το έπραττε αυθορί και παραχρήμα.
Ως εκ τούτου φαντάζει τελείως κωμικοτραγική η παράκληση του Ναυπάκτου Ιεροθέου προς τους μετέχοντες στη σύνοδο της Κρήτης. Γράφει επί λέξει τα εξής: «Παρακαλώ ικετευτικώς τους Προκαθημένους των Ορθοδόξων Εκκλησιών, που τελικά θα παραστούν, ιδίως τον Παναγιώτατο Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο, ο οποίος κόπιασε για να φθάσουν τα πράγματα ως εδώ, να αναφέρουν ρητώς ότι η Σύνοδος αυτή είναι συνέχεια των Συνόδων του Μ. Φωτίου, του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, του Μάρκου του Ευγενικού και των λοιπών Αγίων. Διαφορετικά θα υπάρχει ένας επί πλέον λόγος να απαξιωθεί στην συνείδηση του εκκλησιαστικού πληρώματος ως Σύνοδος αντιφωτιανή, αντιπαλαμική, αντιμαρκική (Μάρκου του Ευγενικού), αντιφιλοκαλική!».
Η ερώτηση που έχω να απευθύνω στο γνωστό Ιεράρχη του νέου ημερολογίου είναι η εξής: Κι αν το ανέφεραν ρητώς, τί θα γινόταν; Θα άλλαζε κάτι επί της ουσίας; Θα ίδρωνε το αυτί του Βαρθολομαίου, θα φωτιζόταν από το Άγιο Πνεύμα και θα ματαίωνε άρδην όσα αντορθόδοξα και οικουμενιστικά έχει κατά νου να πράξει;
Δηλαδή το θέμα είναι να μνημονεύσει τους αγίους ή να πράξει όσα έπραξαν οι άγιοι; Να φαινόμαστε ορθόδοξοι ή να είμαστε Ορθόδοξοι; Η κοροϊδία λοιπόν σε όλο της το μεγαλείο από εκείνους που δεν τους ενδιαφέρει τόσο το να είναι παραδοσιακοί, όσο το ονομάζονται και να επευφημούνται ως τέτοιοι. Αλλά εάν τα ονόματα δεν δικαιώνονται από τα πράγματα, τότε οδηγούν σε παραπλάνηση και εγκληματική εξαπάτηση των πολλών.
Εν πάση περιπτώσει οι τρεις μεγάλοι Ιεράρχες ήταν κατ’ εξοχήν παραδοσιακοί. Αυτοί όπως και όλοι οι άγιοι εσέβοντο την παράδοση της Εκκλησίας γραπτή και άγραφη, κάτι που αποτελεί τη βασική προϋπόθεση για να κατακτήσει κανείς την αγιότητα. Από την άλλη οι εκφραστές της συνόδου της Κρήτης είναι βαθιά αντιπαραδοσιακοί. Επιδιώκουν να ανατρέψουν τα πάτρια, να ισοπεδώσουν τις παραδόσεις της Ορθοδοξίας, να έλθουν σε ρήξη με το παρελθόν και να επιβάλλουν καινούργια ήθη και νέες παραδόσεις, αυτές του Οικουμενισμού.
Μπορεί εν τέλει η Σύνοδος της Κρήτης να φαίνεται ότι δεν έλαβε καμία σημαντική απόφαση, όμως έγινε το πρώτο ή καλύτερα ένα ακόμη βήμα για την ταύτιση της Ορθοδοξίας με τις ποικιλώνυμες αιρέσεις και τις κάθε λογής θρησκείες. Η αρχή έγινε! Θα ακολουθήσουν σίγουρα στο μέλλον και άλλες παρόμοιες Σύνοδοι, που θα προσθέσουν το δικό τους λιθαράκι, απομακρύνοντας ακόμη περισσότερο τις επίσημες «ορθόδοξες» Εκκλησίες από την Εκκλησία των Αποστόλων, των Πατέρων και των Αγίων.
Θα συνεχίσουν έτσι να ρίχνουν νερό στο μύλο του αντιχρίστου, η έλευση του οποίου επιδιώκεται και προωθείται με απόλυτη αφοσίωση από τους οικουμενιστές και θα επιφέρει την ουσιαστική κατάργηση της αληθείας και την οριστική εξάπλωση της πλάνης και του σκότους, από το οποίο είθε να μας λυτρώσει ο Φωτοδότης Κύριος με τις άυλες πτέρυγες της Θείας Του προστασίας. Αμήν!
