(Α΄ Κορ. η΄ 8-13, θ΄ 1-2) (Αποστολικό)
Η ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
«δι’ ον Χριστός απέθανεν»
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Εντονότερη από ποτέ η αίσθηση σήμερα για τον ευτελισμό της αξίας του ανθρώπου. Στα ποικίλα αρνητικά που έχτισε η απουσία της αγάπης και της συμπόνιας προστίθεται μετά πάσης βεβαιότητος και η θεώρησή του σαν «αντικείμενο χωρίς αξία». Πράγματι, θα έχετε διαπιστώσει πως όταν κάποιοι μιλούν για ένα άτομο το προσεγγίζουν με βάση το αξίωμά του, «τι έχει» (=κατέχει υλικό), παρά με το «τι είναι» (= προσωπικότητα, ιδιαίτερη αξία), γιατί ακριβώς ποιός νοιάζεται σήμερα για πνευματικό και ψυχικό κόσμο, αφού προκρίνεται ο υλικός πλούτος, τα φθειρόμενα αγαθά και η παντοδυναμία της εξουσίας... Δεν είναι επίσης τυχαίο πως παντού ο άνθρωπος αντιμετωπίζεται σαν αριθμός (ταυτότητα, αρ. προτεραιότητας, στατιστικές, αξιολογήσεις κ.λπ.) και όχι σαν ιδιαίτερη οντότητα που καταπλήττει ακόμα και τους ερευνητές – γενετιστές (βλέποντας λ.χ. τη διαφορετικότητα των ανθρώπινων χρωμοσωμάτων).
ΚΥΡΙΩΣ ΘΕΜΑ
Α) ΠΟΣΟ ΑΛΗΘΕΙΑ ΑΞΙΖΕΙ;
* Ο άνθρωπος μπορεί να καταλάβει την αξία του όταν αρχίσει να υπολογίζει τους συνανθρώπους του όπως αρμόζει. Εάν ο ίδιος αφαιρεί ζωές, προβαίνει σε βιαιότητες, σε πράξεις που εξευτελίζουν την ανθρώπινη υπόσταση, πραγματικά δεν μπορεί να κατανοήσει την ίδια την αξία του. Και όμως είναι πολλοί που «νικούν» κάθε δισταγμό μπροστά στο συμφέρον και την ιδιοτέλεια, καθώς «πατούν επί πτωμάτων» για εφήμερες στιγμές δόξας και πλουτισμού. Ας μην μπούμε αδελφοί μου ποτέ σ’ αυτόν τον παραλογισμό. «Μη συσχηματίζεσθε τω αιώνι τούτω» (Ρωμ. 12, 2) παραγγέλει ο Απόστολος, θέλοντας να μας απομακρύνει από την κακιά νοοτροπία και το καταστροφικό ρεύμα που παρασύρει ότι ευγενικό στο διάβα του.
* Εάν πραγματικά έχουμε «αγκαλιάσει» την πίστη του Χριστού, τότε αυτή έχει τη δυνατότητα να μας ελευθερώσει από άρρωστες αντιλήψεις, όσον αφορά το διπλανό μας άνθρωπο. «Ουκ ένι Ιουδαίος, ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ή ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ, πάντες γαρ υμείς εις εστέ εν Χριστώ Ιησού» (Γαλ. 3, 28). Να η αληθινή δημοκρατία του χριστιανισμού, μακριά από τα κούφια και επίπλαστα κηρύγματα του πολιτικού κόσμου που επιμένει στην υποκρισία να μιλά για ανθρώπινα δικαιώματα... και να βομβαρδίζει αμάχους!
Β) Η ΘΥΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΥ, ΤΙΜΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ
* Ένα κεντρικό στοιχείο και συνάμα σπουδαίο στην επιχειρηματολογία μας, αποτελεί η Θυσία του Ιησού για να σώσει τον αμαρτωλό άνθρωπο. Ο Τριαδικός Θεός έπλασε με τόσα χαρίσματα το κορυφαίο δημιούργημά Του και ο πανκάκιστος Διάβολος, με όργανό του την αμαρτία, έτρεξε όλα αυτά να τα διασκορπίσει. Θυσιάζει λοιπόν τον εαυτό Του ο Χριστός «γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού» (Φιλιπ. 2, 8), διότι ο Θεός «τόσον ηγάπησε τον Κόσμο, ώστε έδωκε τον Υιόν Αυτού τον μονογενή, δια να μην απολεσθή πας ο πιστεύων εις Αυτόν αλλά να έχη ζωήν αιώνιον» (Ιω. 3, 16).
* Αυτή την αγάπη αμβλύνει η μυστηριακή σύναξη του λειτουργικού Σώματος του Χριστού. Στο κορυφαίο Χριστοκεντρικό Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας ο πιστός επωνύμως μεταλαμβάνει το Σώμα και το Αίμα Του «εις ζωήν αιώνιον». Παύει να είναι όχλος και μάζα, αριθμητικό δεδομένο, αλλά προσωπικότητα «δι’ ον Χριστός απέθανεν» (Ρωμ. ιδ΄, 15). Η σταυρική θυσία του Διδασκάλου μας γίνεται στοχευμένη: για κάθε άνθρωπο, για κάθε αμαρτωλό.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Ο Χριστός μας εκτιμά και αναγνωρίζει την αξία μας. Συμβαίνει άραγε σε εμάς το ανάλογο; Εκτιμούμε τη Θυσιαστική Του προσφορά και την αδιάκοπη μέριμνά Του να μας οδηγήσει στη σωτηρία; Φοβούμαι πως ακόμα και για πολλούς που «εκκλησιάζονται» τα δεδομένα αυτά δεν έχουν συνεκτιμηθεί αρκούντως. Ο Θεός να φωτίζει τη διάνοιά μας και τις πράξεις μας.
