Ο Ιησούς ανεβαίνει στα Ιεροσόλυμα με τους μαθητές του και άλλους που τον ακολουθούν.
Όλοι όμως ήταν σε ένα καθεστώς φόβου. ‘’ ἐθαμβοῦντο καί ἐφοβοῦντο. ‘’
Αυτό ίσως οφείλοταν στο ότι έβλεπαν το δάσκαλο να πηγαίνει με αποφασιστικότητα στα Ιεροσόλυμα, ενώ γνωρίζουν την εχθρότητα και το μίσος των γραμματέων και των Φαρισαίων πρός αυτόν.
Σε αυτή την κατάσταση ο Ιησούς παίρνει ιδιαιτέρως τους δώδεκα και τους μιλά για το πάθος Του .
Ο Κύριος ανεβαίνει στα Ιεροσόλυμα, ξέρει γιατί ανεβαίνει, ξέρει τι θα συμβεί εκεί, όλα είναι εν γνώσει του.
Πηγαίνει και τίποτα δεν μπορεί να τον εμποδίσει να συνεχίσει τον δρόμο προς το Πάθος, τον δρόμο που είναι σύμφωνα με το θέλημα του Θεού Πατέρα.
Ο Κύριος ακόμη γνωρίζει τα πάντα για τους μαθητές του, γνωρίζει ότι δεν θα καταλάβουν αυτά που θα τους πει.
Δεν θα τον ακολουθήσουν, όχι μόνον εξωτερικά αλλά και εσωτερικά, γνωρίζει ότι θα τον αρνηθούν, θα τον εγκαταλείψουν, θα μείνει μόνος μονότατος.
Γνωρίζει γιατί ήλθε στον κόσμο, δεν επηρεάζεται από την πραγματικότητα των μαθητών του.
Γνωρίζει τι κάνει, τίποτα δεν τον εμποδίζει πρέπει να προχωρήσει μέχρι το τέλος, την κατάργηση του θανάτου, του έσχατου εχθρού.
Δύο φορές προηγουμένως ο Ιησούς προαναγγέλλει το πάθος του στους μαθητές και τρίτη φορά στην σημερινή Ευαγγελική περικοπή.
Τους περιγράφει με απλά λόγια όλα όσα θα επακολουθήσουν και με την σειρά που θα συμβούν:
α) παράδοση στους αρχιερείς και γραμματείς,
β) καταδικαστική απόφαση,
γ) παράδοση στη συνέχεια στους εθνικούς (Πιλάτος) ,
δ) εμπαιγμοί και μαστιγώσεις,
ε) Σταύρωση,
στ) Ανάσταση.
Οι μαθητές από τις αποκαλύψεις του Ιησού δεν καταλαβαίνουν εντελώς τίποτε και τις τρείς φορές που ο Κύριος προσπαθεί να τους προετοιμάσει..
Στην σημερινή περικοπή έχουμε το αίτημα από τα δύο παιδιά του Ζεβεδαίου τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη. Στην διήγηση του Ματθαίου βλέπουμε ότι και η μητέρα των παιδιών και συγγενής του Χριστού ανακατεύεται και εκφράζει το αίτημα τους.
Οι δύο μαθητές ζητούν από τον Ιησού να τους υποσχεθεί ότι θα εκπληρώσει το αίτημα τους όποιο και εάν είναι.
Κατά κάποιο τρόπο δεν τολμούν από την αρχή να διατυπώσουν το αίτημα, αλλά πρώτα ζητούν τη συγκατάθεση του Χριστού και αφού έλαβαν την υπόσχεση του, εκφράζονται με περισσότερο θάρρος.
‘’ δώσε σε μας για να καθίσουμε στη δόξα σου ένας από τα δεξιά σου και ένας από τα αριστερά σου ‘’.
Φυσικά πίσω από το αίτημα αυτό δεν πρέπει να δούμε μόνον απλά την φιλοδοξία των μαθητών αλλά να ξέρουμε πόσο ριζωμένη υπήρξε ακόμη και στους μαθητές η παχυλή ιουδαϊκή αντίληψη περί του Μεσσία.
Ότι δηλαδή ο Μεσσίας θα ήταν ένας επίγειος βασιλιάς που θα ιδρύσει το Βασίλειο των Ιουδαίων στην Ιερουσαλήμ και θα αναστήσουν την πεσμένει σκηνή του Δαβίδ.
Θα συγκεντρώσει κάτω από την δύναμη του όλο τον Ισραηλιτικό λαό και θα υποτάξουν τα έθνη.
Φυσικά σε μία τέτοια ένδοξη κατάσταση ήταν εύλογο οι δύο μαθητές να θέλουν να έχουν την πλέον τιμητική θέση δεξιά και αριστερά από τον Μεσσία.
Με τις πρακτικές των μαθητών και τα αιτήματα που υποβάλουν μοιάζει ότι το έργο του Χρήστου να είναι αποτυχημένο.
Αφού και οι ίδιοι οι μαθητές ενώ τους εξηγεί όλα δεν τον καταλαβαίνουν άρα σαν δάσκαλος φαίνεται ότι απέτυχε, όμως δεν είναι έτσι στο βάθος.
Ξέρει ότι στο τέλος όλοι θα είναι κοντά του, όλοι πλην ενός.
Γνωρίζει το έργο του Παρακλήτου την καρποφορία, την μεταβολή και την ολοκλήρωση του προσώπου των μαθητών.
Όπως και στην περίπτωση του Χριστού το Πνεύμα το Άγιο συντέλεσε για να σαρκωθεί ο Υιός του Θεού.
Έτσι και τώρα θα μεταμορφώσει τους μαθητές και θα τους κάνει τρόπον τινά άλλους Χριστούς.
Πρέπει να προσέξουμε τη συμπεριφορά των μαθητών. Δεν ζητούν να γίνει το θέλημα του Θεού, δεν φεύγουν από τον Χριστό, δεν αρνούνται τον Χριστό,
αλλά θέλουν να γίνουν τα δικά τους θελήματα.
Εμείς όμως αντίθετα σ΄ αυτό πρέπει να περάσουμε μαζί με τον Χριστό από το πάθος Του, από τον σταυρό Του γιά να μετέχουμε στη συνέχεια και στην Ανάστασης Του και στη δική μας ανάστασης.
Όλοι οι άλλοι δρόμοι όσο και αν φαίνονται ωραίοι και λογικοί κανείς δεν βγάζει στην Ανάσταση, δεν οδηγούν στη σωτηρία, στη Θέωση.
Πρέπει να γνωρίζουμε ότι στον κόσμο αυτό που ζούμε, της φθοράς αργά η γρήγορα όλοι θα περάσουμε τις αρρώστιες, τις θλίψεις, τον πόνο, τον θανάτου μετά βεβαιώτητος λίγο η περισσότερο θα έχουμε μετοχή από τα βάσανα του.
Το θέμα είναι ότι τον αγώνα αυτόν της ζωής που θα γίνει έτσι η αλλιώς να τον κάνουμε μαζί με τον Χριστό, για τον Χριστό και με την δύναμή του.
Εδώ είναι η εξυπνάδα μας και το συμφέρον των επιλογών μας άλλως θα ακούσουμε από τον Κύριο ‘’ οὐκ οἴδατε τί αἰτῆσθε.’’
Εξουσίες και αξιώματα που δίνει ο Διάβολος στον κόσμο τούτο δεν υπάρχουν στο σπίτι του Χριστού.
ΤΟ ΑΞΙΩΜΑ που δίνει την αιωνιότητα την δίνει δωρεάν.
Ο Ιησούς εξηγεί στους μαθητές ότι οι άρχοντες και οι ηγέτες των εθνών κατακυριεύουν και κατεξουσιάζουν. Χαρακτηριστικό είναι ότι στα δύο ρήματα χρησιμοποιεί για έμφαση την πρόθεση ‘’ κατά ‘’.
Όχι απλώς εξουσιάζουν αλλά κάνουν κατάχρηση της εξουσίας ως ηγέτες και καταδυναστεύουν τους υπηκόους τους.
Στην Εκκλησία όμως το αξίωμα που λαμβάνει κανείς δεν είναι πηγή δύναμης, ώστε να ζητά από αυτό να υπάρχουν ευεργετήματα, αλλά είναι αποστολή διακονίας.
Οι λέξεις ‘’ δίκαιος’’ και ‘’ δούλος ‘’ που ζητά ο Κύριος από τους αξιωματούχους εκφράζουν με τον πιο σαφή τρόπο την θέση και την αποστολή της Εκκλησίας στον κόσμο.
Η αποστολή αυτή είναι απόρροια από το δικό του παράδειγμα που ήλθε να διακονήσει και να δώσει την ψυχή του λύτρο αντί πολλών
Αθανάσιος Κατσίκης αρχιτέκτων
