Το Μέγα Δείπνο.
Ὁ Κύριος είναι προσκεκλημένος σε δείπνο στο σπίτι κάποιου άρχοντα των Φαρισαίων.
Ἡ συζήτηση που γίνεται εκεί αφορά τις πρωτοκαθεδρίες πού επεδίωκαν να έχουν πάντα οι Φαρισαίοι.
Τότε κάποιος από τους συνδαιτυμόνες του δείπνου την ώρα της συζήτησης αναφωνεί.
‘’ μακάριος οποίος φάει άρτο στη Βασιλεία του Θεού’’.
Αυτός ὁ μακαρισμός γίνεται γιατί οι φαρισαίοι είχαν την αυτάρεσκη βεβαιότητα ότι αυτοί φυσικά θα είναι στο εσχατολογικό τραπέζι.
Σ΄ αυτό βέβαια δεν μπορούν και δεν είναι δυνατόν να βρίσκονται μαζί τους και οι ανάξιοι του ελέους του Θεού.
Πτωχοί, χωλοί και ὁ λοιπός επικατάρατος και αμόρφωτος όχλος.
Ὁ Ιησούς παίρνει τότε αφορμή από τη συζήτηση και ιδιαίτερα οπό τον μακαρισμό πού είπε ὁ Φαρισαίος.
Θέλει να διδάξει ότι όποια θέση και αν κατέχει κανείς, εάν δεν δεχθεί με ταπείνωση την πρόσκληση του Θεού για την Βασιλεία Του.
Θα αποκλεισθεί οριστικά από αυτή.
Βέβαια τα λόγια τού Κυρίου δεν είναι μόνον για τους Ιουδαίους αλλά αναφέρονται σε όλους.
Απευθύνεται σε όλους, ἡ παραβολή ταιριάζει για όλους.
Με την ίδια λογική τής παραβολής ὁ Κύριος ομηλεί και στο κεφάλαιο 13, 29.
‘’ Θα έρθουν από την ανατολή και από δυσμάς και από τον βορρά και τον νότο και θα παρακαθίσουν στη βασιλεία του Θεού.
‘’ θα γίνουν οι πρώτοι έσχατοι και οι έσχατοι πρώτοι’’.
Ὁ άρχοντας, ὁ οικοδεσπότης πού παραθέτει το δείπνο της παραβολής είναι βέβαια ὁ Θεός.
Ο οποίος ‘’κάλεσε πολλούς’’. Το πολλούς σημαίνει όλους.
Κλητοί είναι όλοι οι άνθρωποι για να εισέλθουν στην Βασιλεία Τού.
Το αίμα του Σωτῆρα είναι το υπέρ ημών και πολλών -- διάβαζε όλων--
εκχυνόμενον.
Το εντυπωσιακό είναι ότι οι άνθρωποι στους οποίους απευθύνει πρώτα την πρόσκλησή του είναι ‘’κεκλιμένοι ‘’.
Πρέπει πολύ να προσέξουμε το κεκλιμένοι, διότι είναι αυτοί πού δεν έχουν άγνοια τού πράγματος, δεν ακούνε την κλίση για πρώτη φορά.
Όπως ένας χριστιανός δεν θα μπορούσε να πει ότι δεν ξέρει τίποτα, δεν άκουσε τίποτα.
Ότι αγνοεί τα περί του Ευαγγελίου, αγνοεί τα περί σωτηρίας, αγνοεί τα περί της Βασιλείας του Θεού.
Οι προσκεκλημένοι αρνήθηκαν την πρόσκληση ‘’από μιας’’, ευθύς εξ αρχής, σαν να ήταν όλοι προσυνεννοημένοι.
’’ Τουτέστιν εξ ενός συνθήματος’’ Άγιος Κύριλλος Άλεξανδρείας.
Δεν ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση και ήταν ‘’πάντες’’ και όχι ορισμένοι αλλά πάντες.
Και εάν οι Ιουδαίοι ήταν προσκεκλημένοι και έχασαν διότι δεν ανταποκρίθηκαν στην κλήση τον Θεού.
Εμείς οι ορθόδοξοι χριστιανοί αν και είμαστε περισσότερο προσκεκλημένοι αν δεν ανταποκριθούμε.
Δεν θα λάβουμε μέρος στο δείπνο, θα μείνουμε έξω πράγμα πού είναι και ἡ επιδίωξη του διαβόλου.
Να πούμε όμως και το άλλο, ότι αυτοί που αρνήθηκαν την πρόσκληση και δεν πηγαίνουν στο δείπνο.
Είναι έντιμοι κατά τα αλλά άνθρωποι.
Δεν είναι κάποιοι φοβεροί αμαρτωλοί βουτηγμένοι στην αμαρτία και δεν έχουν συναίσθηση των πραγμάτων.
Είναι καθώς πρέπει, είναι νοικοκυραίοι. Αυτό πρέπει να μάς προβληματίσει πολύ.
Δεν γίνεται τίποτα απλώς με το να είσαι ένας καλός άνθρωπος.
Να είσαι καλός άνθρωπος στη δουλειά σού, να είσαι ένας καλός νοικοκύρης δεν θα βγει τίποτα.
Δεν σωζόμαστε μόνο με αυτά, εάν δεν επιθυμήσουμε την Βασιλεία του Θεού με ότι αυτό συνεπάγεται.
Οι δικαιολογίες, οι προφάσεις πού ισχυρίζονται οι αρνητές είναι:
Μία αγορά αγρού, μια απόκτηση πέντε ζευγάρια βόδια και ἡ τρίτη γάμος πιθανώς πού είχε γίνει πρόσφατα.
Να εξετάσουμε με προσοχή τις δικαιολογίες πού λέγονται.
Τα αντικείμενα των δικαιολογιών είναι : Αγρός= άψυχο πράγμα. Ζεύγη βοδιών= έμψυχα όντα. Γυναίκα ανθρώπινο πρόσωπο.
Αυτά δηλαδή που ἠ αγάπη του Θεού δώρισε στον άνθρωπο.
Αυτά γίνονται πολλές φορές εμπόδια για να ανταποκριθούμε στην πρόσκληση πού μας απευθύνει Εκείνος.
Ἡ απόρριψη ακόμη αποδεικνύει την έλλειψη καλής θέλησης των προσκεκλημένων.
Θα μπορούσαν οποιαδήποτε άλλη στιγμή να εκτελέσουν αυτές τις εργασίες και όχι κατά την ώρα του δείπνου.
Εξ άλλου σε καμία από τις τρεις περιπτώσεις δεν υπήρχε λόγος επείγουσας ανάγκης.
Ποιες όμως είναι οι αιτίες της άρνησης.
Μια αιτία είναι ότι δεν λαχταρά κανείς την βασιλεία του Θεού αλλά μάλλον την φοβάται .
Όταν επιθυμούμε κάτι πολύ και με ζήλο, προετοιμαζόμαστε, και περιμένουμε με ανυπομονησία.
Πότε θα παρουσιαστεί ο χρόνος για να σπεύσουμε με σπουδή να εκπληρώσουμε την επιθυμία μας.
Δεύτερη και χειρότερη αιτία είναι ότι δεν πιστεύουν ότι αυτός πού τούς προσκαλεί είναι σεβαστός, είναι άρχων, έχει αξίωμα, είναι ὁ Κύριος.
Εάν π.χ μάς προσκαλέσει ὁ νομάρχης, ὁ υπουργός, ὁ Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Τότε θα πηγαίναμε τρέχοντας και χωρίς καθυστέρηση με προγενέστερη προετοιμασία και ετοιμότητα.
Θα πηγαίναμε και μάλιστα με κάμποση δόση υπερηφάνειας για την τιμή πού μάς γίνεται.
Τούτο διότι αγνωρίζουμε ότι ὁ προσκαλών είναι πρόσωπο με αξίωμα, με τιμή, είναι άρχων.
Εδώ τώρα ἡ πρόσκλησή μας γίνεται από τον Θεό.
Μόνον εάν δεν αναγνωρίζουμε ποιος μάς καλεί, τότε θεωρούμε αγγαρεία και πίεση να δεχθούμε την πρόσκληση.
Επομένως το μυστικό είναι εάν παραδέχεσαι ότι ὁ Χριστός ὁ οποίος σε καλεί είναι ὁ Θεός, ο δημιουργός.
Όχι απλώς ένας φωτισμένος δάσκαλος, ένας Ἀβατάρ, ότι τα λόγια του είναι ζωή αιώνια και όχι ο ακίνδυνος χριστούλης.
Ότι πράγματι υπάρχει ἡ βασιλεία Του.
Ότι ὁ άνθρωπος δεν εξαντλείται με την εδώ παρουσία του.
Ότι είναι πλασμένος να ζει αιώνια, να ζει στην βασιλεία Του.
Ότι ἡ εδώ ζωή είναι ὁ πρόλογος, οι δύο ή τρεις πρώτες σελίδες του βιβλίου άνθρωπος.
Ότι όλες οι άλλες χιλιάδες σελίδες του αφορούν την αιώνια ζωή, τη ζωή της βασιλείας.
Όταν ὁ οικοδεσπότης πληροφορείτε την απόρριψη του τότε οργίζεται.
Οργίζεται ὁ Θεός? ΌΧΙ δεν οργίζεται ὁ Θεός, οργίζεται όχι με την έννοια πού το καταλαβαίνουμε εμείς.
Δηλαδή την οργή πού έχει κανείς μέσα του, τον θυμό που έχει μέσα του, την κακία πού έχει, την εκδικητικότατα, το πάθος.
Ὁ Θεός είναι αγάπη, αγαπά τον άνθρωπο, αγαπά το παιδί του, θυσιάζατε για αυτό.
Όταν όμως ὁ άνθρωπος τελικά δείξει τέτοια περιφρόνηση απέναντι Του.
Απέναντι στον Θεό πού πεθαίνει, πού σταυρώνεται από αγάπη για εμάς.
Ανθρωποπαθώς λέμε ότι οργίζεται για να τονίσουμε την αχαριστία λέμε ότι τέτοια πράξη οργίζει και Θεό ακόμη.
Ὁ Δεσπότης της παραβολής στέλνει τον δούλο του στις πλατείες και τούς στενούς δρόμους, τις ρύμες της πόλης.
Θέλει να καλέσει τούς φτωχούς τους αναπήρους, τούς χωλούς και τούς τυφλούς.
Δηλαδή αυτούς πού οι Φαρισαίοι θεωρούσαν ανάξιους της αγάπης του Θεού.
Όχι βέβαια με την έννοια ότι αυθαίρετα παίρνει τον έναν ή τον άλλον και τούς οδηγεί στο δείπνο.
Ότι θέλουν δεν θέλουν κάποιοι θα μπουν στην βασιλεία του Θεού,.
Αλλά ότι πολλοί πού ήταν αμαρτωλοί, όσο και αν θεωρούνται τρόπον τινά απόβλητοι.
Εάν επιστρέψουν στον Θεό, εάν πιστέψουν στον Θεό τότε σώζονται.
Διότι ήταν και αυτοί προσκεκλημένοι.
Μετά την τυχόν προσέλευση των αρνητών θα έστελνε ὁ Κύριος τον Άγγελο να φέρει και αυτούς.
Καθόσον είναι φυσικό οι χωλοί και οι ανάπηροι και οι τυφλοί να θέλουν βοηθό για να μετακινηθούν.
Αλλά και οι πτωχοί θέλουν παρακίνηση για να προσέλθουν σε τέτοια τιμή, συναισθανόμενοι την θέση τους και θα διστάζουν.
Μετά την προσέλευση αυτών επειδή υπήρχε και άλλους χώρος, στέλνει για δεύτερη φορά ὁ Κύριος τον Άγγελο Του.
Αυτή τη φορά έξω από την πόλη, στους φραγμούς, εκεί πού συνήθως βρίσκονται οι επαίται και οι άρρωστοι π.χ. οι λεπροί.
Ἡ εντολή του δειπνοκλήτωρα είναι ρητή ‘’ ἀνάγκασων’’ να εισέλθουν ίνα γεμίσει ὁ οίκος μου.
Το ‘’ἀνάγκασων’’ σημαίνει ενθάρρυνε τους, προσπάθησε να τούς πείσεις, επέμενε.
Πιθανώς να αισθάνονται, να έχουν επιφυλάξεις, να έρθουν στο δείπνο στην κακή κατάσταση πού βρίσκονται.
Μήπως προσβάλλουν τον άρχοντα εάν θα πήγαιναν με τα χάλια τους.
Το ‘’ ἀνάγκασων’’ υπάρχει με την ερμηνεία ότι πολλές φορές ὁ Άγγελος μας, σαν δικός μάς Άγγελος πού μία ολόκληρη ζωή μάς συντροφεύει.
Όταν δει την δεκτική καρδιά μας, αλλά και τα εμπόδια από το περιβάλλον μας, την στρευλώτητα των πραγμάτων, τον στραβό δρόμο, την αδυναμία μας.
Με έναν τρόπο δυναμικό υποστηρικτικό στην αδυναμία μας, προτρεπτικό μας τραβά από το χέρι.
Όπως ένας γονιός το παιδί του προ κάποιου κινδύνου για να μην σβήσει το φυτίλι μας που τρεμοσβήνει.
Πολλές φορές βλέπουμε στην πράξη όχι μία φορά, όχι δύο φορές, ανάλογα βέβαια και σε ποια εποχή ζούμε.
Άνθρωποι πού ενώ δεν είχαν ιδέα, δεν είχαν πρόθεση και σκοπό να βρουν τον Θεό, να πιστεύσουν στον Θεό.
Να αρχίσουν να έχουν επικοινωνία με τον Θεό.
Ο Θεός πού βλέπει την καρδιά κάθε ανθρώπου και γνωρίζει τι θα κάνει ὁ κάθε άνθρωπος.
Αυτόν τον πλέον αδιάφορο και τον εχθρικά ίσως διακείμενο κάπου τον πιάνει ὁ Θεός σε κάποιο σταυροδρόμι.
Κάτι επιτρέπει ὁ Θεός να τού συμβεί να υποφέρει να στριμωχτεί και τελικά ὁ άνθρωπος να βρει τον Θεό.
Να βρει τον δρόμο του Θεού, να βρει τον δρόμο της μετανοίας της ταπείνωσης, να μετανοήσει.
Να ανταποκριθεί στην κλήση του Θεού έστω και στην δύσκολη κατάσταση που βρίσκεται, έστω και την έσχατη ώρα.
Ὁ αποκλεισμός του ανθρώπου από την βασιλεία του Θεού η ἡ είσοδος του σε αυτήν.
Δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας εκ των προτέρων αυθαίρετης απόφασης του Θεού.
Οφείλεται κυρίως στην ανταπόκριση του ανθρώπου μπροστά στην κλήση του Ιησού ή την απόρριψη της.
Κλητοί είναι όλοι οι άνθρωποι, εκλεκτοί όσοι αποδέχονται την πρόσκληση και συμμορφώνονται προς αυτήν.
Ἀθανάσιος Κατσίκης
ἀρχιτέκτων
